OBLICZA CARAVANINGU
Wyglądają bardzo zwyczajnie. Jak na dzisiejsze standardy są nawet zbyt oszczędne w formie. Przypominają betonowe stragany ozdobione metalowymi rurkami zwisającymi z sufitu, dzięki którym zyskują miano pryszniców. Znajdują się w pozbawionym również cech charakterystycznych aneksie welodromu kolarskiego w Roubaix. Ale jednego dnia w roku stają się areną kolarskiej tradycji i miejscem, które kolarzom z całego świata przypomina o najtrudniejszym na świecie kolarskim wyścigu jednodniowym, zwanym potocznie Piekłem Północy. Ten klasyk to Paris – Roubaix.
Klasyk, który znajduje finał na wybudowanym pod koniec XIX wieku torze kolarskim w Roubaix ma podobnie jak obiekt ponad 100 letnią historię. Od tylu lat jego trasa prowadzi przez wybudowane z charakterystycznej kamiennej kostki brukowane odcinki, dzięki którym podtrzymywana jest sława tego wydarzenia, regionu, oraz niespotykanej nigdzie indziej tradycji. Sam zaś wyścig jest osobliwością nawet jak na kolarskie, trudne standardy. Pomimo że kolarstwo wkracza już technologicznie na pola zbliżone do rozwiązań Formuły 1, Paris – Roubaix pozostaje zakotwiczony w kolarskiej tradycji. W ten sam ikoniczny sposób historyczne prysznice na welodromie w Roubaix przynoszą ulgę zawodnikom po brudnym dniu na piekielnych brukach. Bo jazda po nich jest esencją i najważniejszą częścią wyścigu. Do niedawna w epoce komfortowych łazienek teamowych autobusów, zwyczaj kąpieli pod prysznicami zdawał się umierać i tylko kilku weteranów lub ciekawskich nowicjuszy zdawało się podtrzymywać tradycję. A jednak obecnie rytuał przeżywa coś w rodzaju odrodzenia. „To część wyścigu. To tradycja, więc ważne jest, aby tu być, przynajmniej dla mnie” – powiedział były zawodowiec i komentator Eurosportu, Philippe Gilbert, zwycięzca Paris - Roubaix z 2019 roku, komentując przeprowadzane pod prysznicami wywiady.
Idea współorganizatorów
Potrzeba uczestnictwa w wyścigu wydaje się dość silnym narkotykiem, doświadcza jej nie tylko sławny Gilbert. W podobnej potrzebie znajduje się wielu wielbicieli kolarstwa kształtujących niepowtarzalną atmosferę wokół wyścigu, odczuwalną na każdym z brukowych odcinków, w każdej grupie kibiców, w wielotysięcznym tłumie na koronie welodromu, oraz wśród załóg pojazdów kempingowych bardzo licznie obecnych wzdłuż całej trasy Piekła Północy. Aby stać się częścią tego ikonicznego wydarzenia opracowaliśmy wspólnie z Warszawskim Centrum Caravaningu oraz producentem pojazdów kempingowych, marką Bürstner koncepcję Camper Ride’u, czyli połączenia caravaningu i sportowej pasji, aby maksymalnie wykorzystać możliwości obydwu aktywności. Zobaczmy czy to się udało?
Wspólne ogniwo caravaningu i kolarstwa
Założenie jest proste i dotyczy – co bardzo ważne – ogółu wydarzeń sportowych. Nie tylko klasyka Paris – Roubaix. Za pomocą pasji stworzyć ogniwo łączące dwie dyscypliny. Wykorzystać kampery do realizacji sportowych celów. Stworzyć z nich narzędzie ułatwiające w tym wypadku kolarstwo, umożliwiające eksplorację regionów niedostępnych inaczej, niż z pomocą mobilnego domu, przewieźć sprzęt bez ograniczeń towarzyszącym innym formom transportu publicznego, zagwarantować wypoczynek, higienę i racjonalne warunki odżywiania po wymagającym wysiłku. Dać przede wszystkim satysfakcję i możliwość realizacji celów, wokół których właśnie kręci się cała „ideologia” pasji. W praktyce, ponieważ mieliśmy do czynienia z inauguracyjną imprezą, w celach promocyjnych otrzymaliśmy od Bürstnera dwa kampery półzintegrowane o parametrach idealnych do rowerowych zastosowań – Lyseo TD 727 G, oraz Lyseo TD HL 690 IT. Tutaj wykorzystane zostały przede wszystkim cechy wagowe oraz gabarytowe. Obydwa pojazdy wyrózniała rejestracja jako samochody ciężarowe, a więc dla dopuszczalnej masy całkowitej powyżej 3,5t, co wydaje się nieodzowne w przypadku podróży 4 „dorodnych” kolarzy wraz z kompletem rowerowego sprzętu i własnymi bagażami. Ale standardowa, najczęściej spotykana masa rejestracji to również nie przeszkoda. Trzeba jedynie bardziej uważać na łączną wagę zabieranego ekwipunku.
Cel i droga
Składowych koncepcji jest kilka. Odpowiedni sprzęt caravaningowy i kolarski to jedno, natomiast logistyka trasy dojazdu na planowane miejsce to kolejny składnik przepisu na udaną zabawę. W przypadku debiutanckiego Camper Ride’u Paris – Roubaix Challenge 2023 była to „marszruta” prowadząca na północ Francji przez Niemcy, Holandię i Belgię, zakładająca wypoczynkowe postoje na dwóch kempingach we wspomnianych krajach oraz obozowanie na pobliskim do wyścigu kempingu we Francji. Nie samo kibicowanie i doświadczanie atmosfery zawodowego Piekła Północy było celem wyprawy. Podstawowym magnesem była możliwość startu w rajdzie dla kolarzy – amatorów, Paris – Roubaix Challenge, organizowanym rok do roku na dzień przed wyścigiem głównym. Stąd właśnie nazwa powołanego do życia przez WCC, Polski Caravaning i Bürstnera wydarzenia.
Oni tworzą atmosferę
Ostatnim, ale zdecydowanie najważniejszym składnikiem wyprawy byli ludzie. Uczestnicy, którzy za namową i po zwizualizowaniu koncepcji chcieli wziąć udział w wyprawie oraz ci, którzy zgłosili się sami odpowiadając na ogłoszone w mediach społecznościowych i portalach wydarzenie. To dzięki nim każdy pobyt na etapowych kempingach, wspólne jazdy rowerowe, oraz deklaracja przemierzenia dowolnego z trzech dystansów amatorskiego Paris – Roubaix Challenge nabierały niepowtarzalnego charakteru. Zadowolenie uczestników, które jako organizatorzy odbieraliśmy po zakończonej wyprawie było dla nas najwyższą promocją, podobnie jak utwierdzenie w przekonaniu co do właściwych założeń koncepcji Caper Ride’u. Na każdym kempingu właściwie samoczynnie prym wiodły typowo caravaningowe aspekty pobytu. Wspólne posiłki, spotkania w pojazdach i poza nimi, celebrowanie wrażeń rozbudzanych przez specyfikę kraju i miejsca postoju, często też pochwały lub utyskiwania dedykowane obsłudze kempingów tworzą wspólne wrażenia sprzyjające poczuciu wspólnoty. Ta właśnie więź w mikroskali zorganizowanej wyprawy urosła niespodziewanie do rangi międzynarodowej, w chwili kiedy nadszedł dzień startu w amatorskim Challenge’u.
Caravaning na Paris - Roubaix
Polska, pomimo że tak caravaningowo jak i kolarsko nie zalicza się do krajów dyktujących warunki obu aktywnościom, notuje obecnie wzrost zainteresowania w obydwu dziedzinach. Camper Ride daje dodatkowo możliwość doświadczenia różnic, nad zminimalizowaniem których możemy i powinniśmy pracować. Wokół wyścigu bardzo jaskrawo widać bowiem mrowie kamperów i kampervanów wykorzystywanych jako mobilne bazy dla fanów kolarstwa. To w nich przewożone są konfetti, flagi, przebrania, butle szampana i wszelkie dźwiękowe „przeszkadzajki” wykorzystywane podczas kibicowania profesjonalnym zawodnikom. Nie tylko zresztą im. Każdy kolarz docierający na dowolny z brukowanych odcinków wyścigu w tym samym celu co kibice stacjonarni mógł liczyć na owacje i pozytywny, budzący uśmiech, wrzawy koloryt. To doświadczenie niesamowitej kultury kolarstwa, obecnej w społeczeństwach klasyfikujących sport rowerowy jako dyscyplinę narodową. Tutaj właśnie kamper stanowi podobnie jak podczas naszego Camper Ride’u narzędzie i jednocześnie nieodzowny element całego zamierzenia – pięknej i kulturalnej ekscytacji sportem i pozytywnymi metodami spędzania wolnego czasu. Z przyjemnością obserwowaliśmy sznury kamperów ustawionych w bocznych uliczkach lub na dostępnych polnych połaciach. To bardzo jaskrawy wyróżnik rangi wyścigu, oraz obecności caravaningu w codzienności społeczeństwa, do czego mam nadzieję właśnie zmierzamy.
Zawodowcy vs amatorzy
Skoro już wspomnieliśmy o różnicach… Wyjątkowo kontrastowo rysują się one po przejechaniu zaledwie 2/3 zawodowego dystansu wyścigu Paris-Roubaix, między formą sportową określaną mianem amatorskiej na tle formy zawodników peletonu PRO. Doświadczenie Challenge’u pozwala na takie porównanie, ponieważ kolarz amator niezależnie od formy doświadcza zniechęcenia i spadku prędkości jazdy już po kilku segmentach ułożonych z kostki, w przeciwieństwie do zawodowca, który potrafi się na tym etapie dopiero „rozkręcać”. Prędkości to również zasadnicza różnica, ponieważ już mocno widoczne na asfaltowych nawierzchniach, na omawianych wybojach stają się kanionem nie do przeskoczenia. To niezmiennie budzi podziw, szacunek i przyciąga do tego sportu tak liczne grono kibiców. Proporcjonalnie jednak do ilości trudności w pokonaniu dystansu przez naszych uczestników, rosła chęć do powtórzenia tego wyzwania. Ilość i jakość etapowych bufetów trasy, poziom organizacji startu, mety, trasy, miasteczka zawodów, a także sama ilość startujących kolarzy, przekraczająca 4.000 to wyznacznik najwyższego poziomu w kategorii organizacji imprez kolarskich. Zabrakło tylko śmigłowca, który był wyraźną oznaką zbliżającego się zwycięzcy w dniu wyścigu głównego, oraz dystansu kobiecego w dniu poprzednim. Tutaj trudno opisać atmosferę towarzyszącą wjazdowi Mathieu Van Der Poela na welodrom. To jak zanurzenie w wannie pełnej francuskiego Château Pétrus, co dla doświadczonego kipera musiałoby oznaczać ekscytację!
Na rower i na sanki
Podróżowanie w formule Camper Ride zakładało udział w wyprawie mechanika, masażysty, kolarzy – amatorów, trenera kolarstwa, zaawansowanych caravaningowców i wszystkich zainteresowanych uczestników. Czy kolarstwo to jedyna dziedzina sportowa którą można połączyć z caravaningiem za pomocą opisywanych założeń? Oczywiście nie! Tutaj warto rozglądać się za miejscami do dobrych wędrówek górskich, gdzie sprzyjającym walorem będzie jednodniowa wyprawa i kolejna, szybka zmiana obozowiska za pomocą kampera. Zimą – tour po ciekawych stokach narciarskich dowolnego pasma górskiego. Wiosną, eksploracja pojezierza z kajakiem, a jesienią być może poszukiwania surfingowej fali? Kluczami są pomysł i własna wyobraźnia. My będziemy dolewali Wam paliwa napędzającego caravaning, organizując kolejne Camper Ride’y!
Zdjęcia: Anna Tkocz, Katarzyna Tuszyńska, Piotr Skuczeń, Jarosław Potyrała, Szymon Kwiatkowski
