Telewizja, radio i caravaning

Czas czytania 4 minuty

Rozpoczynamy cykl artykułów o tematyce „odbiór satelitarny i terrestrialny w drodze”, przy współpracy z Portalem SATacademy. Odpowiemy na pytania: jakie programy i gdzie można odbierać, jaką antenę i jaki odbiornik kupić, a co najważniejsze - jak szybko i profesjonalnie zainstalować antenę, nie dysponując drogimi przyrządami pomiarowymi.

Trochę historii
Pod koniec roku 1945 jeden z futurologów brytyjskich Arthur Ch. Clarke opublikował
w czasopiśmie Wireless World swoje studium na temat orbity geostacjonarnej i umieszczonych na niej satelitów. Wizją Clarke’a było usytuowanie trzech satelitów na orbicie geostacjonarnej oddalonych od siebie o kąt 180°. Satelity, zgodnie z prawami fizyki, poruszając się synchronicznie z obracającą się Ziemią, „stałyby” w miejscu. Ich pole widzenia obejmowało prawie całą kulę ziemską, co umożliwiłoby łączność przy pomocy fal radiowych z każdego do każdego punktu na naszym globie.

Marian Pokorski

Studium to wywołało burzliwe dyskusje w świecie naukowców. Wielu z nich uważało Clarke’a za fantastę a jego wizję za utopię. Jednak dokładnie 12 lat później, ta właśnie utopia stała się rzeczywistością. Pierwszy sztuczny satelita Ziemi „Sputnik” rozpoczął nadawanie sygnałów radiowych z kosmosu. Dzisiaj satelity stały się cząstką życia codziennego każdego człowieka. Nie ma dziedziny, w której, pośrednio lub bezpośrednio, nie mielibyśmy z nimi do czynienia.

Wizja Clarke’a.

Pierwsze satelity telekomunikacyjne
W 1977 roku europejska konferencja poczt i telekomunikacji powołała do życia organizację EUTELSAT z siedzibą w Paryżu. Celem organizacji było zbudowanie floty satelitarnej, wprowadzenie jej na orbitę geostacjonarną i jej eksploatacja. W roku 1985, w siedzibie Eutelsatu w Paryżu, 47 państw członkowskich ratyfikowało międzynarodową umowę o współpracy. Niebawem na orbicie geostacjonarnej rozpoczynają pracę pierwsze satelity radiokomunikacyjne. Mała moc nadajników wymagała dużych anten o średnicy dochodzącej do 3,6 m. Indywidualny odbiór był prawie niemożliwy. Satelity te służyły do retransmisji telefonicznej i przesyłania programów telewizyjnych dla operatorów telewizji kablowej. Dopiero rejestracja luksemburskiej firmy SES ASTRA i wystrzelenie 11 grudnia 1988 roku satelity ASTRA 1A na orbitę geostacjonarną rozpoczęło nową erę w odbiorze telewizyjnym, erę satelitów średniej i dużej mocy. Marzenie o „telewizji bez granic” stało się rzeczywistością. Dosłowność tego sloganu mogli najlepiej ocenić właśnie caravaningowcy.

Start rakiety z satelitą ASTRA 1A.

Odbiór satelitarny w caravaningu
Zwiedzanie rodzinnego kraju, wyjazdy za granicę, oglądanie ciekawych miejsc, które znamy tylko z telewizji lub folderów reklamowych, poznawanie ciekawych ludzi o innej kulturze i mentalności - to niezaprzeczalne zalety caravaningu. Kto jednak chce zrezygnować z wiadomości, dzienników, programów rozrywkowych a przede wszystkim z imprez sportowych będąc poza domem? Dla standardowego urlopowicza, spędzającego czas we włoskim, francuskim czy hiszpańskim hotelu, polskie programy są tylko marzeniem. Dla właścicieli kamperów i przyczep ten problem nie istnieje. Mała antena satelitarna, odbiornik, przenośny telewizor i trochę wiadomości może uszczęśliwić najbardziej negatywnie ustawionego do życia człowieka.

Cyfrowy odbiór terrestrialny w caravaningu
Technika nie stoi w miejscu i tak jak przed osiemnastu laty ASTRA 1A rozpoczęła erę techniki satelitarnej, tak i obecnie naziemna telewizja cyfrowa (DVB-T) rozpoczyna nowy rozdział, także dla fanów caravaningu. Otwiera się nowa możliwość oglądania programów telewizyjnych i słuchanie muzyki o najwyższej jakości dosłownie „w drodze” i to do prędkości 240 km/h! Małe, płaskie odbiorniki telewizyjne z wbudowanym modułem DVB-T staną się w przyszłości standardowym wyposażeniem kamperów i przyczep.

Odbiornik DVB-T.

Na zdjęciu pokazany jest 8” TFT LCD odbiornik telewizyjny z wbudowanym odbiornikiem DVB-T. Na rynku pojawiły się już małe telewizory z obu opcjami DVB-S (odbiór satelitarny) i DVB-T (odbiór terrestrialny).

W następnym wydaniu zaaplikujemy naszym Czytelnikom trochę teorii, bo bez niej ani rusz. Proszę się jednak nie obawiać, nie będzie to techniczna chińszczyzna, wykład na poziomie politechniki, ale wyjaśnienia dla wszystkich, którzy nie są zbyt zaprzyjaźnieni z dużą techniką satelitarną.

Marian Pokorski Redaktor Naczelny SATacademy
www.satacademy.eu

03.03.2009