AKTUALNOŚCI
Z encyklopedii wiemy, że „karawaning (ang.) to forma turystyki motorowej, podróżowanie pojazdami kempingowymi m.in. w celach krajoznawczych i wypoczynkowych”. Wiemy też, że pojazdami kempingowymi są przyczepy i samochody kempingowe (kampery).
Z tymi pojazdami można podróżować (czyli uprawiać caravaning), ale można także uprawiać camping, który jest (też wg encyklopedii) „formą rekreacji polegającej na obozowaniu w namiocie lub przyczepie kempingowej”. Kogoś może dziwić moja pisownia, raz piszę caravaning, a innym razem karawaning. Wyjaśniam więc, że sam używam i zawsze używałem (za moim caravaningowym autorytetem Ryszardem Szepke) oryginalnej pisowni nazw pochodzących z języka angielskiego, natomiast w cytowanych zdaniach zachowuję zastosowaną w nich pisownię – spolszczoną.
Prosta definicja?
Zdawałoby się, że definicja (wynikająca z powyższych wywodów) caravaningowca jest prosta i krótka: caravaningowiec to osoba uprawiająca caravaning lub camping. Tak może się tylko wydawać. Bo czyż osobę, która jedzie na wypoczynek za granicę z wypożyczoną przyczepą, której wyposażenie i jego funkcjonowanie ledwo co poznała, nie mówiąc o zerowej znajomości zasad manewrowania zestawem samochód-przyczepa, można nazwać caravaningowcem? Czy na miano caravaningowca zasługuje ktoś, kto jedzie za granicę samym samochodem (żeby było szybciej!!) i tam na campingu zamieszkuje w „stacjonarnej” przyczepie? To nie może być tak! Jest wiele dziedzin, którymi ludzie się pasjonują, mówimy o nich - hobbyści. Tacy ludzie nie tylko „uprawiają” umiłowaną przez siebie dziedzinę, ale i posiadają umożliwiające jej uprawianie materiały, sprzęt lub przedmioty, ulepszają je we własnym zakresie. Hołubią swoje zainteresowania, doskonalą umiejętności. Nawiązując kontakty między sobą, wymieniają się „specjalistyczną” wiedzą. Tworzą grupy „wtajemniczonych” w danej dziedzinie, a następnie sankcjonują istnienie takiego specyficznego środowiska i propagują jego działalność, mniej lub bardziej szeroko. Tak też było i jest w caravaningu - caravaningowiec to osoba nie tylko uprawiająca caravaning, ale – jak przystało na hobbystę – to pasjonat tej formy turystyki motorowej.
Caravaning – kiedy się pojawił?
Niestety, nikt nie jest w stanie dokładnie określić daty pojawienia się tego hobby w Polsce. Niektórzy historię caravaningu błędnie utożsamiają z niewątpliwie równie ciekawą historią produkcji przyczep (M. Sadowski, Caravaning po polsku). Za granicą rozwiązano ten problem przez przyjęcie za datę początku caravaningu datę pojawienia się zorganizowanego caravaningu, czyli utworzenia pierwszego na świecie klubu caravaningowego „The Caravan Club” w Wielkiej Brytanii. Zrzeszał on campingowców korzystających ze „specjalnych pojazdów rekreacyjnych”. W chwili powstania klubu w 1907 roku, były to konne wozy mieszkalne - stąd w herbie klubu końska podkowa. Sama idea podróżowania z domem na kółkach była znana już od dawna. Dowodem na to niech będzie jeden z eksponatów Muzeum Wanderer w Bristolu – pochodzący z 1884 roku „czterokonny” wóz angielskiego lekarza podróżnika. Intensywny rozwój w XX wieku działalności caravaningowej na świecie zrodził potrzebę jej skoordynowania. Tego zadania podjęła się utworzona w 1933 r., i istniejąca do dziś, Światowa Federacja Campingu i Caravaningu (FICC), do której należy Polska Federacja Campingu i Caravaningu oraz Polski Związek Motorowy. W naszym kraju, podobnie jak na Zachodzie, za początek caravaningu uznano powstanie jego zorganizowanych form, czyli utworzenie w 1973 r. w ówczesnym Automobilklubie Warszawskim pierwszej ogólnodostępnej struktury caravaningowej - Koła Caravaningu.
Caravaning, internet, wolność
A jaki jest współczesny caravaningowiec? Przede wszystkim zmieniło się jego „oprzyrządowanie”. Dostępność i różnorodność w obecnej dobie pojazdów i sprzętu campingowego, czy to używanego, czy fabrycznie nowego, o wysokim standardzie wykonania, „rozleniwiło” caravaningowców, osłabiając ich inwencję twórczą, tak rozwiniętą kiedyś przez konieczność majsterkowania. Bez zmian pozostało zainteresowanie światem i nieprzeparta chęć jego zwiedzania. Pojawiła się natomiast, zgodnie ze znakiem czasu, nowa „odmiana” caravaningowca: caravaningowiec-internauta. Jest to osoba „wolna”, niepodporządkowana tradycyjnej, klubowej strukturze organizacyjnej. Są to członkowie internetowych klubów, forów caravaningowych. Nie wiem, czy internetowy caravaningowiec to hobbysta caravaningu, czy bardziej internetu? Czy to internauta interesujący się caravaningiem? Chyba jednak realizuje on zasadę „dwa w jednym”, jest hobbystą caravaningu i internetu, a na pewno popularyzuje caravaning przez jeszcze jedno medium. Na swoich internetowych stronach o caravaningu użytkownicy opowiadają, doradzają i rozmawiają, zwołują się także na spotkania w plenerze i podróżują po świecie. Są to przeważnie ludzie młodzi, lub w średnim wieku (choć istnieje także internetowy klub pod nazwą Towarzystwo Statecznych Caravaningowców). Pojawiła się także obecnie w środowisku turystów caravaningowych pewna „specjalizacja”, bowiem wyodrębniła się w nim grupa kamperowców. Powstał zrzeszający ich poprzez internet Camper Club Poland, którego twórca Jan Kowalski wyznaje dewizę: auto campingowe-camper to nasza wielka pasja, to nasza WOLNOŚĆ!. Są także inne strony internetowe, na których „jest wszystko co dotyczy auta campingowego”. Organizowane już są (od dwóch lat) „specjalistyczne” zloty kamperowców.
Jedno jest pewne
Mimo tego pozornego zamętu w pojmowaniu i definiowaniu caravaningu, spowodowanego zmianami zachodzącymi w otaczającym nas świecie, jedno pozostało pewne: caravaningowiec to osoba aktywna, no i... uprawiająca caravaning lub camping. Bo przecież caravaningowcy zrzeszeni w tradycyjnych klubach nadal realizują się poprzez uczestnictwo w życiu klubowym, udział w zlotach oraz rywalizację w rozgrywkach Ogólnopolskiego Konkursu Caravaningowego i Mistrzostw Polski w Jeździe Samochodem z Przyczepą. Caravaningowcy internetowi działają głównie na swoich stronach pro publico bono, a także zwołują się na ogólne spotkania w plenerze. Nie musimy już sami budować czy ulepszać swoich pojazdów campingowych, jak to niegdyś bywało. Trochę żal, bo twórcza myśl techniczna i smykałka do majsterkowania cechująca kiedyś każdego caravaningowca powodowała, że uprawianie caravaningu było bardziej aktywne i inspirujące.
Bogumił Mierkowski
(dawny „model” caravaningowca)
