OBLICZA CARAVANINGU
Annę i Hansa, niezwykłe małżeństwo z Austrii, poznałam na kempingu nad Balatonem. Oboje inwalidzi, sparaliżowani od pasa w dół, od trzydziestu pięciu lat poruszają się na wózkach inwalidzkich.
Anna trzydzieści pięć lat temu straciła rodzinę i zdrowie w wypadku samochodowym. Hans przeżył wypadek w kopalni, ale wyszedł z niego sparaliżowany. Poznali się w ośrodku rehabilitacyjnym. Trzydzieści lat temu pobrali się i od tej pory dzielą wspólnie swój los.
W rozmowie Hans powiedział mi:
– Większość ludzi w mojej sytuacji poddaje się albo zapija na śmierć. Postanowiliśmy z Anną żyć i korzystać z życia w miarę naszych możliwości. Oboje uwielbialiśmy wcześniej podróże i postanowiliśmy kontynuować nasze hobby. Zamówiliśmy przyczepę przystosowaną do naszego inwalidztwa i samochód obsługiwany ręcznie. Przejechaliśmy całą Europę, prawie 100 000 kilometrów. Zatrzymujemy się na kempingach przystosowanych dla inwalidów. Uwielbiamy caravaning, daje nam poczucie wolności i niezależności. Poznajemy zawsze ciekawych ludzi i rozmawiamy z nimi. Nie każdy, widząc nasze kalectwo, ma odwagę zapytać, co się nam w życiu przydarzyło. Ludzie wciąż traktują inwalidów inaczej, ciągle jest to temat tabu.
A jesteśmy zupełnie normalnymi ludźmi, tylko z ograniczeniami. Postanowiliśmy żyć w miarę naszych możliwości zupełnie normalnie. Nie unikamy również rozmowy na temat naszego inwalidztwa. Chcemy być również przykładem dla innych ludzi w podobnej sytuacji i pokazać, jak może wyglądać “życie po życiu”. Trzeba zawsze pamiętać, że jest nadzieja i to jak będzie wyglądało nasze życie, zależy przede wszystkim od nas.
